Verslag Singelloop

* Etten-Leur, 3 oktober 2017 – Op de eerste zondag van oktober werd zoals altijd de Bredase Singelloop georganiseerd. Het was een ietwat grijze dag, niet al te warm en met af en toe wind. Uiteraard stonden er weer heel wat Achillesleden aan de start, de meesten op de 10km. Onze voorzitster Yvonne Brabander waagde zich aan de 5km. Redactielid Marloes Nijland doet verslag van haar Singelloop.

“Ik heb me wel eens fitter gevoeld aan de start van de Singelloop. Met de opstartgroep erbij schieten de eigen trainingen er nu af en toe bij in. Snelheid heb ik sowieso ingeleverd ten opzichte van vorig jaar, na de halve marathon en de daaropvolgende blessure. Kortom, veel vertrouwen in mezelf? Dat was er niet. Gelukkig hoef ik ook weer geen angst te hebben voor een 10 kilometer. Vertrouwde afstanden loop je bijna met je ogen dicht. Neemt niet weg dat het een beetje voelde als de eerste keer. Wanneer je nog denkt: kan ik dit wel, help!

We waren met onze groep met zijn vijven; Wendy, Koen, ik, Kelly, Kitty en Yvonne (zie foto). Samen is alles beter! Zeker hardlopen. Allemaal hadden we onze eigen doelen, maar Kitty en ik spraken af de tijd te vergeten en vooral lekker te lopen. Dat laatste wordt in de wedstrijdspanning nog wel eens vergeten. Je hoeft niet altijd een persoonlijk record te lopen (nee, echt niet), al moet ik dat wel hardop tegen mezelf zeggen. De tijd is het eerste wat jij me vraagt als ik een wedstrijd gelopen heb, toch?

Omkleden, spullen achterlaten en naar de start; rekoefeningen en in ons geval het eerste startvak in. Normaal is dat niet het vermelden waard, maar nu was het even bijzonder. We stonden namelijk bij de brandweermannen in volledige uitrusting: pak, zuurstoffles achterop en helm. Alleen de hardloopschoenen verraadden dat ze gingen lopen. Zo stoer. Wat maakt tijd dan nog uit!? Onder begeleiding van een gezellig deuntje konden we de start over en het parcours op. Kitty en ik zijn de eerste vijf kilometer bij elkaar gebleven. Een gedeelte daarvan liepen we vlak voor de brandweer. Ze liepen zo mooi in formatie twee-aan-twee. Erg snel ging het allemaal niet, en stiekem let je toch op de tijd. Zeker als je in 32 minuten doorkomt op de helft. Dat is toch boven het uur; help! Kort daarna heb ik het tempo verhoogd en Kitty achter me gelaten, ook omdat je soms voor je lijf gewoon in je eigen ritme moet lopen. Ik kon makkelijk een hoger tempo aan en ontspannen blijven lopen. De laatste 150 meter zette ik een sprintje in, en zo eindigde de klok voor mij op 1:02:28 (netto). Een snellere tweede vijf kilometer dan de eerste, toch lekker! Nadat ook Kitty over de finish kwam, konden we de rest opzoeken en nog een leuke after-foto laten maken.

Na het omkleden was het tijd voor wat alcohol, jawel, en langs het parcours de halve marathon aanmoedigen. Zo zagen we Dick de Kort en mindfulrunning coach Verona de Waal voorbij komen. Over drie weken mogen in ieder geval Wendy, Kelly, Koen, Yvonne en ik – mits voldoende herstel – ons ook aan die afstand wagen…”

Marloes Nijland