Jan Muller 120 van Texel in 11 uur 2 min
* Etten-Leur, 6 april 2015 – De Achilles ultratopper Jan Muller uit Sprundel is op Texel tweemaal het eiland rond geweest en heeft zo hardlopend 120 km. afgelegd. Over zijn ultraloop deed Jan 11.02 uur, een gemiddelde van bijna 11 km/u!
Op de 30 km passeerde hij als 10e met 2.50:35. Uiteindelijk wist Muller zijn langste ultraloop tot nu toe als vierde te finishen, zie ook het verslag op Ultraned.org, plus het artikel op TexelPlaza.
Hieronder lees je het raceverslag van ultraJan:
Texel 2015 wel mijn feestje!
Ik word wakker en droomde nog, is het echt voorbij heb ik het echt gedaan en als ik beweeg voel ik toch wel het bewijsmateriaal.
Dat betekent een dikke “ja” hij zit in de knip niet weer voor niks naar Texel, maar gewoon 120 km volbracht. Ik ben een tevreden mens, soms ben je met kleine dingen al blij!
De wedstrijd:
De 120 km zelf is een apart gebeuren t.o.v. de 60 km. Wij starten om 04:35 uur in de ochtend en lopen eerst het eiland rond tegen de klok in, draaien om bij de start van de 60 en komen bijna dezelfde route terug. Hierin zitten 2 stukken strand in die ongeveer 5 kilometer lang zijn. Op het strand kunnen de fietsers dus niet mee!
Ook heb je een fietser nodig als begeleiding, voor de veiligheid en omdat er geen posten zijn tot ongeveer 10:45 uur. Dus heb je als snellere loper ook voor de tweede ronde wat verzorging nodig in het begin. Mijn fietser heeft “gewoon” alles meegereden en dat was ook afzien.
Het is ook iets zwaarder als een wegwedstrijd, dus de vergelijking, 3 marathons, moet toch wel naar boven worden bijgesteld!
Onderweg:
Ja, en daar gaat de toeter en weg zijn we een mooie sliert lampjes rood voor en wit achter, beetje Roparun gevoel. Het eerste stuk langs de Waddenzee is recht, lang donker en vrij saai, op een paar schapen na als publiek. Heel in de verte de vuurtoren waar we naar toe moeten, 30 km ongeveer. Als we daar zijn gaan we door de duinen en wordt het parcours mooier en gevarieerder, een bergje op en bergje af, fietspad door de duinen, dan ga ik de Slufter op, even die duin over, dik 10%, een meter of 25 omhoog en loop ik in de Slufter, een erg mooi natuurgebied over onverharde paden. Als ik daar af kom is het nog 500 meter en ga ik voor de eerste keer het strand op.
Alleen mijn fietser is er nog niet! Ik moet door en net voor de verharde overgang is hij bij me, helemaal kapot, ze hadden hem verkeerd gestuurd en hij heeft zich helemaal leeg moeten rijden om te hopen dat hij het haalde. Voor mij gaat het eerste stuk strand lekker, wind in de rug en hoppa daar is de strandafgang en staat mijn fietser er. Nu gaan we door het bos, op naar het stukje Sahara op Texel, genaamd de Hors, eerst gewoon strand en dan een hele, hele grote zandvlakte waar de organisatie paaltjes heeft weggezet voor de route, anders loop je zo een paar km teveel. Als ik daar weer af ga weet ik dat de eerste ronde er bijna op zit. Even draaien bij de pont en terug voor het laatste rondje.
Als ik het strand op ga komen er nog 120 lopers af. Er staat er een mama en papa gans, die hun kroost beschermen en ons een beetje bang willen maken, gewoon een super leuke moment opname. Nu voelt het strand toch niet meer zo fris en het is ook 1 km langer, dit omdat er zoveel 60 km lopers zijn dat het te druk is voor een bepaalde kruising, we mogen daardoor ook meer duinen over en krijgen nog een echt leuk bospaadje extra. Maar nu is mijn fietser er weer en prop ik me vol met eten en drinken.
Twee jaar geleden was het hier einde oefening, nu niet en mag ik laatste stuk strand op. Wat daar allemaal met me gebeurt weet ik niet maar ik zat er helemaal door, moest gaan wandel dribbel wandelen. Last van mijn onderbuik. Volgens mijn vrouw zag ik ook niet echt goed uit, heel even verscheen er een verkeerd duiveltje in mijn hoofd, maar ik heb hem gelukkig weg kunnen jagen. Bij de strandafgang, weer maar 500 meter en dan weer naar de Slufter, maar weer geen fietser, nu heb ik toch echt iets nodig want goed gaat het nog niet. Gelukkig zijn de posten al open en ik besluit om cola te pakken “of alles eruit of alleen een groot boertje” denk ik. Het wordt het laatste en ik kom weer op gang, de diesel loopt weer! Nog 25 saaie rechte km en aftellen nu.
Als we onder de 20 zitten hebben we het ergste wel gehad en onder de 10 is het nog een schijt eindje, bij de 5 km. lopen er een stel 60km lopers voor mij die zeker 100 meter afsnijden door via de berm een bocht afsnijden, “WATJES” zeggen mijn fietser en ik. Dan zijn er nog twee aardige klimmen en komen de 60km lopers weer dichterbij, ook komt er niemand meer voorbij. Ik laat me eigen nu niet meer klein krijgen en ja hoor de laatste meters naar beneden, ik krijg toch wel een brok in mijn keel en als ik finish ben ik zo blij als een klein kind. Even een paar ontroerende momenten met mijn vrouw en ook met mijn fietser natuurlijk!
Na 2 jaar wachten is het toch gelukt 120 van Texel ik kwam, liep en finishte!
Echt sterk spul die Fishermans friend.
Onderweg had ik iets van, even klaar met het ultralopen, ben er helemaal klaar mee. Maar dan komt Henri, mister www.ultraned.org, naar mij en zegt zie je nou wel je bent gewoon een topper, ook nog 4e en vraagt of ik weer naar Winschoten kom, ja wat moet je dan!
Als ik er nu op terug kijk, denk ik van wat kun je diep gaan en het toch weer overwinnen.
Het ultra spreekwoord “de pijn verdwijnt de prestatie blijft” zit er nu echt wel in.
Een heel groot dank woord voor mijn fietser, ga er maar aan staan ruim 120 km. mee fietsen, Ron bedankt, ik vergeet dit nooit meer!
Ook trainer en sponsor Tonio van Feetanalysis heeft weer geweldig werk verricht, al een paar jaar maakt hij een schema op maat voor mij, bedankt!
Achilles atleten allemaal bedankt voor de belangstelling, we zijn toch wel een leuk en gezellig cluppie!
Jan en nu echt ultra Muller
foto’s van Bjorn Paree
